Dag 6: Cortez - Durango

Vandaag een korte rit van Cortez naar Durango met een afstand van 85 km. Om 09.00 vertrokken en even over tienen kwamen we op de plaats van bestemming aan.Durango is een oud western stadje waar vroegere de mijnwerkers woonachtig waren die in de zilvermijnen in de omgeving aan het werk waren. Om daar te komen moesten zij met een stoomtrein omhoog richting Silverstone. De plaats waar vele mijnen gelegen waren. Deze stoomtrein inclusief wagons rijdt tegenwoordig nog als toeristische attractie. Om 07.45 uur vertrek je vanuit Durango om 3 uur later in Silverstone aan te komen. Dan mag je 2 uur rondkijken en dan weer drie uur terug met de trein, je zit op houten stoelen of banken en dat valt volgens de meeste niet mee. Dan is de prijs nog 160 dollar per persoon en dan zit je 6 uur in de trein. We besloten om dit maar niet te doen en gingen op verkenning in Durango. Het oude treinstation is een bezienswaardigheid op zich. Alles is nog net als destijds en daaraan grenzend is een museum gevestigd. In dit museum zie je allemaal voertuigen, werktuigen en veel meer van vroegere tijden. Het is een lust voor het oog om dit te zien. Na een klein uurtje heb je het wel gezien en was het tijd voor de koffie. Op de menukaart stond warme cake en hier kon je dan slagroom en banaan bij nemen. Wilma had een vooruitziende blik want het was geen coke maar twee reuze pannenkoeken met slagroom en banaan. De serveerster gaf er al twee borden bij uit voorzorg. Dat was maar goed ook want zelfs met z’n tweeën kregen we het niet op. We moesten snel weer aan de wandel in een kerstwinkel, die je overal in Amerika zit, spraken we een vriendelijke winkeljuffrouw die ons van alles ging vertellen. Tips voor de lunch, voor de ba r en voor het avondeten. Ze schreef het allemaal voor ons op. Uiteraard hebben we iets voor de kerstboom gekocht en daarna vervolgde wij ons weg.

Wij kwamen bi wat eens het grootste hotel van West Amerika was uit genaamd de Strater Hotel. Je mocht hier vrij naar binnen en dat deden wij dan oo. Alles zag er nog net zo uit zoals het vroeger was. Inclusief de poker kamer en de zaal waar het geld en het goud werd bewaard voor de gasten. Ook was er een leien Museum met veel foto’s van vroeger. Tegenwoordig komen er veel beroemdheden daar logeren zoals Steven Spielberg, Robert Redford Eddy Murphy en in het verleden de gebroeders Kennedy.

Grenzend aan het hotel was een echte saloon dien ook er nog net zo uit zag als destijds. De salon was genaamd de Diamond Bells. In het verleden hebben zich hier veel vuurgevechten voorgedaan. Aan de wand zag je nog de littekens daarvan. De bediening was geheel in style gekleed met kleding uit die tijd. Hier hebben we een heerlijk biertje/cocktail gedronken en uiteindelijk ook van de lunch genoten.

Met ons buikje vol gingen we weer verder . We kwamen veel winkels tegen die kleding verkochten uit de tijd van de cowboys. Hoeden, laarzen, leren jassen en vele andere accessoires. Wilma heeft nog laarzen gepast maar die werden het uiteindelijk toch niet. Om 16.30 waren we terug in het hotel en was het tijd om even te chillen. Om half 6 begon happy hour en wij hadden bij het inchecken vier consumptiebonnen gekregen die je tegen een cocktail of biertje kon inwisselen. Dus gezellig naar de happy hour en daarna heerlijk sushi gegeten in een leuk sushi restaurant. Bij terugkomst zag het zwembad, wat midden in het hotel gelegen is, er zeer verleidelijk bij. Er was niemand aan het zwemmen of in het bubbelbad. Snel onze zwemkleding aan en heerlijk een half uurtje onze spieren rust gunnen.

Morgen vertrekken we richting Albuquerque, de grootste stad van New Mexico.

Tot morgen maar weer.